Τρίτη 24 Αυγούστου 2010


H A ξαφνικά είπε:
Είναι η δειλία που περιφράζει το θα της επιθυμίας; Ο λόγος που δεν εμβαθύνουμε στο ταξίδι ενώ έχουμε όλα τα υλικά, τον πόθο, τα πανιά κι ένα τιμόνι μεθυσμένο..;
Γιατί το καράβι μας πλέει μόνο στα ρηχά? Κι όταν μια βραδιά με θυμωμένους ανέμους τρίζει ο σκελετός του και φαίνεται πως θ' αρχίσει το ταξίδι προς μια άναρχη και νέα πατρίδα, προσωπική βαθύτερη..παράνομη οπτασία..Το βήμα τρέμει και γλιστράει έξω από την νύχτα, αναζητώντας ξανά την αναπόδραστα οικεία στενότητα του εαυτού μας..

Με βάζει σε σκέψεις αυτή η "αναπόδραστα οικεία στενότητα του εαυτού μας"...
Νομίζω πως τελικά εγκλωβίζουμε τον εαυτό μας σε τέτοιο επίπεδο ,που τελικά η ευθύνη κατά ένα μεγάλο ποσοστό βαραίνει εμάς και μόνο.
Και μιλάω προσωπικά φυσικά...Γιατί σπάνια επιλέγω να εκτεθώ..λες κι έχω πολλές ζωές ακόμα να ζήσω..και σαν να μην έφτανε αυτό, συχνά για να το αποφύγω, περιβάλλω τον εαυτό μου με μια επιφανειακή ανωτερότητα, φτιάχνω λοιπόν το κάστρο μου, κλειδώνω τον εαυτό μου μέσα και περιμένω....
τι ακριβώς περιμένω?
Λέω λοιπόν ότι, αυτό το καράβι, αφού το κοιτάξεις καλά...αφού του μπαλώσεις την πλώρη να το ρίξεις στην θάλασσα κι αυτόν τον ρημαδοάνεμο ας τον αφήσουμε να μας πάει...λίγο ποιο ανοιχτοί, διαθέσιμοι για διαδρομές και ταξίδια που τα αποζητούμε έτσι κι αλλιώς και δεν είναι και ακριβώς όπως τα φανταστήκαμε...έχουν όμως κι αυτά την ομορφιά τους...

Κυριακή 15 Αυγούστου 2010


Γύρισα, να πω, να δω, να μετρηθώ.....Δεν είναι εύκολη η ηρεμία, η σιωπή..ποτέ δεν ήταν..μιλάω για την ηρεμία εκείνη των ημερών, τη βιωμένη αυτή σιωπή που αναγκαστικά σε φέρνει αντιμέτωπο με τον εαυτό. Στην αρχή τρομάζεις, αποζητάς, προσπαθείς , έπειτα νοσταλγείς..κι όταν τελειώσουν οι άμυνες και τα όπλα και αντικρίσεις τον καθρέφτη γυμνός, ευάλωτος πια, ξεκινά ένα ταξίδι προς τα μέσα, προς αυτό που άλλοι λένε αλήθεια, άλλοι εαυτό άλλοι ψυχή και σε όποια άλλη ονομασία έχουν δώσει οι άνθρωποι σ' αυτό το ανοίκειο είναι. Ταξίδι από τα δύσκολα κι από τα τυχερά όμως για όσους το 'καναν και για όσους θα το κάνουν...γιατί μόνο σε κάτι τέτοια ταξίδια διαπιστώνεις, επιβεβαιώνεις, φωτίζεις και προχωράς...αλλιώς, κάπως πιο σταθερά!