Αν κάποιος με ρώταγε τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις, θα έλεγα παρατηρητής, παρατηρητής ανθρώπων....το κάνω συχνά στις βόλτες, παρατηρώ , που και που παρατηρώ κι εμένα, προσπαθώ τουλάχιστον. Ανθρακούχο με λεμόνι και ωραίος αέρας, μπέρδευα τις σκέψεις μου για να τις αποκρύπτω και σ' άφηνα να τις συναρμολογείς, να προλαβαίνω να φεύγω σε περίπτωση που δεν καταλάβαινες..
Τέλος πάντων, φύσαγε στο μπαλκόνι. Μετά χτύπησε το κουδούνι, ήταν το Τέλος. Δεν του άνοιξα, δεν του ανοίγω τα τελευταία χρόνια (αν και κάθε φορά λέω πως θα το κάνω), έρχεται ξαναέρχεται κι εγώ κάνω πως δεν είμαι σπίτι, μέχρι που εκνευρίζεται και σπάει την πόρτα...και μετά άντε καθάριζε.
Δεν φταίει κι αυτό, δικό μου το λάθος, γιατί εκεί που παρατηρούσα, το έβλεπα που πέρναγε τον δρόμο και αντί να ντυθώ, να φτιάξω κανα καφέ και να του ανοίξω, έκανα πως δεν το 'βλεπα
καλά να πάθω.
τέλος πάντων, ωραία που φύσαγε...
