τέλος πάντων

Αν κάποιος με ρώταγε τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις, θα έλεγα παρατηρητής, παρατηρητής ανθρώπων....το κάνω συχνά στις βόλτες, παρατηρώ , που και που παρατηρώ κι εμένα, προσπαθώ τουλάχιστον. Ανθρακούχο με λεμόνι και ωραίος αέρας, μπέρδευα τις σκέψεις μου για να τις αποκρύπτω και σ' άφηνα να τις συναρμολογείς, να προλαβαίνω να φεύγω σε περίπτωση που δεν καταλάβαινες..
Τέλος πάντων, φύσαγε στο μπαλκόνι. Μετά χτύπησε το κουδούνι, ήταν το Τέλος. Δεν του άνοιξα, δεν του ανοίγω τα τελευταία χρόνια (αν και κάθε φορά λέω πως θα το κάνω), έρχεται ξαναέρχεται κι εγώ κάνω πως δεν είμαι σπίτι, μέχρι που εκνευρίζεται και σπάει την πόρτα...και μετά άντε καθάριζε.
Δεν φταίει κι αυτό, δικό μου το λάθος, γιατί εκεί που παρατηρούσα, το έβλεπα που πέρναγε τον δρόμο και αντί να ντυθώ, να φτιάξω κανα καφέ και να του ανοίξω, έκανα πως δεν το 'βλεπα
καλά να πάθω.
τέλος πάντων, ωραία που φύσαγε...

Τους έλεγαν ολίγον “ελαφροίσκιωτους”

Λοιπόν να, εκεί που δεν το περιμένεις έρχεται η έκπληξη

και είναι έκπληξη να βγαίνεις απ' το θέατρο με ένα αίσθημα τέρψης και ικανοποίησης κι ένα χαμόγελο για την υπόλοιπη βραδιά....μεγάλη υπόθεση!

Ήταν “Οι Ελαφροίσκιωτοι” του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη φτιαγμένοι από την Δραματική σχολή του Εθνικού θεάτρου, για το φετινό φεστιβάλ Φιλίππων – Θάσου

(20 & 21 Ιουλίου >Απεντομωτήριο)

, ήταν μια παράσταση με πολλή φρεσκάδα, ευρηματικότητα, άποψη και ταλέντο μαζεμένο,

ήταν από αυτά τα μικρά που χάρη στην απλότητά τους γίνονται μεγάλα και τα κουβαλάς στις στιγμές σου

τους χαρήκαμε.

Σκηνοθεσία διδασκαλία: Μαριτίνα Πάσσαρη

Βοηθός σκηνοθέτη: Ηλέκτρα Αλεξανδροπούλου

ερμηνεύουν:

Ηθοποιοί – σπουδαστές απόφοιτοι του 'Α έτους:

Στέλλα Βογιατζάκη

Χαρά-Μάτα Γιαννιάτου

Έλλη Ιγγλίζ

Μιχάλης Κίμωνας

Κατερίνα Παπανδρέου

Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης

Αλέξανδρος Φράγκος

Μ.Χ.

17 χρόνια πριν έφυγε για άλλα ταξίδια ο πιο ιδιοφυής ίσως μουσικός αυτής της χώρας
το πιο "επαναστατικό" του έργο ,κατά την γνώμη μου, ο Μεγάλος Ερωτικός, άνθισε από το 1972 και δεν μαράθηκε ποτέ έκτοτε...

"Θες με ως σφραγίδα επί την καρδίαν σου,
ως σφραγίδα επί τον βραχίονά σου.
Ότι κραταιά ως Θάνατος Αγάπη,
σκληρός ως Άδης Ζήλος.
Περίπτερα αυτής περίπτερα πυρός, φλόγες αυτής.
Ύδωρ πολύ ου δυνήσεται σβέσαι την αγάπην,
και ποταμοί ου συγκλύσουσιν αυτήν"
(Απόσπασμα από το "Άσμα Ασμάτων"του Σολομώντος)

http://www.youtube.com/watch?v=y5y_dgfX73A&feature=share

έλεγε:

«Δεν είναι το τραγούδι μου απλοϊκό κι ευχάριστο σαν το τενεκεδένιο σήμα μιας πολιτικής παράταξης ή ενός αθλητικού συλλόγου. Δεν κολακεύει τις συνήθειές σας ούτε και διασκεδάζει την αμηχανία σας, την οικογενειακή σας πλήξη ή την ερωτική σας ανεπάρκεια. Δεν είναι το τραγούδι μου μονόφωνη αρτηρία ούτε μια πολυφωνική και λαϊκή υστερία. Είναι μια μυστική πηγή, μια στάση πρέπουσα και ηθική απέναντι στα ψεύδη του καιρού μας, ένα παιχνίδι ευφάνταστο μ' απρόβλεπτους κανόνες, μια μελωδία απρόσμενη που γίνεται δική σας, δεμένη αδιάσπαστα με άφθαρτες λέξεις ποιητικές και ξαναγεννημένες...».


http://www.youtube.com/watch?v=uRFOKkQBmOE





H Λίνα Νικολακοπούλου γράφει:

"Είμαστε τυχεροί που μιλάμε αυτή τη γλώσσα που μελοποίησε ο Μάνος Χατζιδάκις. Μέλλον ποίησε με τον ακριβό λόγο του Νίκου Γκάτσου. Γιατί το έργο του, ο βίος και τα γραπτά του είναι σαν ασημένια ιερή ελιά που τον καρπό της χέρια να 'χεις να μαζεύεις. Ορίστε η κληρονομιά για τα πνευματικά παιδιά του. Νά ένας «καθρέφτης με το μαχαίρι» να κοιταχτούμε και να κόψουμε σκοινιά, δεσμά, ευτέλειες. Να ανοίξουμε γράμματα κλειστά ακόμα. Και ας μας τα έστελνε κάθε φορά που κάτι είχε να μας πει, και ας μην τα ανοίγαμε. Ήρθε ο καιρός.
Όσα νερά θολά και αν τρέχουν στα κανάλια, κι όσα δημόσιας σχέσης ρεύματα μας κατακλύζουν χρόνια τώρα με ηθελημένες «ηλιοφανείς» στάσεις ζωής ή πάλι ηθελημένες - κάθε που κάτι νιώθουμε και πάμε να το αρθρώσουμε- «κακοκαιρίες», εκείνο το «ύδωρ πολύ ου δυνήσεται σβέσαι την αγάπην» από το Άσμα Ασμάτων, στον «Μεγάλο Ερωτικό» γίνεται σχεδία και κιβωτός μέχρι το σπίτι μας, μέχρι την πόρτα κάποιου φίλου.
Όχι πως δεν υπάρχουνε άνθρωποι δικοί ή σαν δικοί, αλλά εκείνος ήταν έξοχος. "

εδώ όλο το κείμενο:
http://www.os3.gr/arhive_afieromata/gr_afieromata_manos_hatzidakis.html

ΘΕΟΛΟΓΙΩΝ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

ο Genet για την Θεά:


ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΞΕΚΟΜΜΕΝΗ απ'τον κόσμο που φτάνει μέχρι του σημείου να πει:
"Και τι με νοιάζει τι σκέφτεται ο Χ...για την Θεά που ήμουν; Τι με νοιάζει εμένα η ανάμνηση που φύλαξε από μένα; Εγώ είμαι μια άλλη। Κάθε φορά θα είμαι μια άλλη".




απόσπασμα από το βιβλίο του Jean Genet, Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΩΝ ΛΟΥΛΟΥΔΙΩΝ
Μετάφραση:ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ
εκδόσεις ΕΞΑΝΤΑΣ

της Λίνας , τώρα που οι πόλεις δεν σηκώνουν άλλα αγάλματα.

Τώρα που οι πόλεις δεν σηκώνουν άλλα αγάλματα
Τώρα που οι μήνες είναι τόσο στριμωγμένοι

Τώρα ποιανού η ελευθερία κάνει άλματα
Σαν βγούνε οι άλλοι σπίτι εκείνος μένει

Δεν θα τον πιάσει πουθενά αυτόν η κάμερα
Όσοι τραβούν τον κόσμο αυτόν είναι εκτεθειμένοι

Τώρα ποιανού η φαντασία κάνει άλματα
Σαν βγούνε οι άλλοι σπίτι εκείνος μένει

Όσο θα 'χει η άσπρη τέντα μια σκιά
Κι άλλη μια κρυφή γωνιά στα καφενεία

Σε μονό κρεβάτι κάθε μια βραδιά
Κάτι πάντα θα αγαπάει την κοινωνία

Παρατηρώ και αναρωτιέμαι, ναι είμαι αγανακτισμένος γιατί δεν έχω ιδέα μάλλον για το τι μου συμβαίνει, τι μας συμβαίνει και τι θα μας συμβεί. Ναι ήμουν κι εγώ σ' αυτή τη διαμαρτυρία, αλλά πραγματικά δεν ξέρω γιατί απ' όλα διαμαρτύρομαι, ναι είναι ζήτημα να μην έχεις ξεκάθαρα ζητήματα, εκεί καταλαβαίνεις πόσο απελπισμένος είσαι τελικά, πόσο απελπισμένοι είναι και οι γύρω σου, πόσο δεν έχεις ιδέα τι να προτείνεις τι να κάνεις, τι να ονειρευτείς . Αντιλαμβάνεσαι σίγουρα ότι πρέπει να βγεις στον δρόμο, ότι δεν σου έχουν αφήσει επιλογές, ότι τα 'χουμε κάνει όλα σκατά, αλλά δεν είμαστε και σίγουροι με ποιον τρόπο να τα καθαρίσουμε
Ίσως γιατί ακόμη κάνουμε ανασκόπηση, που ναι για αυτή τη χώρα μάλλον άργησε, δεν γίνεται να λέμε συνεχώς δείτε που μας κατάντησαν παρόλο που εμείς τους ψηφίζουμε για χρόνια και να ζούμε σε μια ουτοπική ευημερία του τύπου όλα καλά και γλεντάμε τώρα...
Αλλά με το τέλος αυτής της ανασκόπησης μάλλον πρέπει να δούμε τι μας αφορά...να βολευτούμε άλλη μια φορά ή να απαιτήσουμε
πιστεύω σε μελλοντικά αιτήματα ναι, αρκεί να πούμε αλήθεια και μεταξύ μας, να ξεβολευτούμε επειδή πραγματικά υπάρχει λόγος, να ενημερωθούμε γενικά και ειδικά, γιατί για να απαιτήσεις, οφείλεις καταρχήν να συνειδητοποιήσεις, αλλά κρατάμε την πλατεία, είναι ωραία συγκυρία για κουβέντα ουσιαστική και επί του θέματος
φιλί και αλήθεια
καλημέρα

Κ. Β.

και είπα σήμερα να γράψω 2 λέξεις για έναν άνθρωπο που θαυμάζω, δεν τον έχω γνωρίσει ποτέ, τον είδα πρόσφατα να παίζει την μουσική του,
θαύμαζα πάντα τα ηχοτοπία του, τις εικόνες του, τις σκέψεις του και αυτήν την περίεργη γλύκα στη φωνή,
αυτή τη φορά θαύμασα την αύρα του ανθρώπου που 'χει εκτιμήσει τον εαυτό του βαθιά,
η αλήθεια είναι πως ο τρόπος που αντιλαμβάνεται και μοιράζεται την αγάπη, με συγκινεί και με κάνει να ελπίζω, πως την ουσία μας θα την βρίσκουμε όταν θα μπορούμε να κοιτάμε.... μέσα.
μου 'χει πει πολλά απ' αυτά που σκέφτομαι, απ' αυτά που μπορεί να σκέφτεσαι κι εσύ
κουβαλάω πάντα κάτι,
" να αγαπάς τους ανθρώπους, μη φοβάσαι κανέναν"


http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=36427&tsz=0&act=mMainView

της βροχής

Εικαστική έκθεση 2716/99
Δημοτική Πινακοθήκη Ιωαννίνων
Εγκαίνια έκθεσης: 2 Μαίου 2011 στις 8:00 μ.μ.
Διάρκεια έκθεσης: 2–11 Μαίου 2011

“Πώς ρωτούν ποιός είσαι “συ”;
Και δεν έχουν εκείνη
την πολύτιμη αιδώ
να δουν τα μάτια του ρωτούμενου.”
Γ. Κοκκινίδη, απόσπασμα από τη συλλογή “Το σκηνικό μιας αιτίας”, έκδοση του περιοδικού
«Νεώριον», Χανιά, 1995


Ο Ν. 2716/99 «για την ανάπτυξη και τον εκσυγχρονισμό των υπηρεσιών ψυχικής υγείας» επιχείρησε να απαλείψει τις “αποθήκες ψυχών” του 20ού αιώνα και να ξεκινήσει τις διαδικασίες ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης, να μεταβάλλει ουσιαστικά τη στάση του κράτους απέναντι στους ψυχικά νοσούντες.
Η εικαστική έκθεση φοιτητών και αποφοίτων του τμήματος Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, με τίτλο”2716/99”, αναφέρεται στον νόμο που επέφερε την αποασυλοποίηση των ψυχασθενών στην Ελλάδα. Εστιάζει στο γεγονός πως η “ελευθερία δεν υφίσταται ανάμεσα στα κάγκελα” και επιχειρεί να καταστήσει το θεατή κοινωνικά και επικοινωνιακά διαθέσιμο απέναντι σε μια τέτοια ετερότητα.

Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες :
Mιχάλης Αγγελίδης, Ελεάνα Αντωνάκη, Κωνσταντίνος Γιώτης, Αλεξία Καραβέλα, Mάρκος Καρέλλας, Κωνσταντίνος Κωτσής, Tάκης Μανδέλης, Ελένη Μολύβα, Γρηγόρης Μυριώτης, Γεωργία Νικολάου, Νανά Σεφερλή

Επιμέλεια έκθεσης: Χαρίσης Χρήστος
Σύλληψη ιδέας – συνεπιμέλεια: Ιωάννα Μπίτου, Μιχάλης Αγγελίδης
Κείμενο: Κώστας Ιωαννίδης
Γραφιστική επιμέλεια έκθεσης: Ιωάννα Μπίτου

Λοιπόν λίγα έμειναν, πολύ λίγα, αν κοιτάξεις γύρω το βλέπεις...μαμά από πότε έχουν να σε πληρώσουνε; Από Γενάρη.....μαμά τι κάνεις; Καλά είμαι παιδί μου...αναρωτιέμαι τι περιμένουμε, αναρωτιέμαι γιατί μουδίασαμε τόσο που μείναμε στα σπίτια μας...και ως άνθρωπος από την φύση του αισιόδοξος αναρωτιέμαι τι θα μας σώσει...

Λίγα πράγματα, λίγα έμειναν...το ΜΑΖΙ και η ΤΕΧΝΗ

μαζί

μαζί , γιατί τα πιασμένα χέρια και οι αγκαλιές είναι από τα λίγα όπλα μας, μαζί γιατί οι μέρες μόνο έτσι αντέχονται, γιατί οι κουβέντες έχουν ανάγκη να γίνονται

και τέχνη

τέχνη , γιατί οι καρδιές πεινάνε με μια πείνα που χει ανάγκη από φευγιό

να γυρίσουμε πίσω στην ρίζα, εκεί στην αρχή στον εαυτό κοντά, να μιλήσουμε και να κοιταχτούμε ξανά, με αλήθειες και με αγάπη

γιατί παίδες, οι μέρες είναι δύσκολες

ο οδοιπόρος

" - Μην κοιτάζεις το Δρόμο. Ακολούθησέ τον
μέχρι τέλους.
[...]

- Όχι ακόμη. Θα φύγω μόνο όταν αισθανθώ τη δυστυχία του να σταματάς. "

.

κενός κενός είμαι κενός παρατηρώ μόνο δεν συγκινούμαι και δεν συγκινώ μόνο κοιτώ κοιτώ όλο κοιτώ την ζωή που απλά περνά μπροστά αδύναμος να δράσω η να πω αυτό που φεύγει αυτό που έρχεται ότι υπήρξε και σε κανε να υπάρξεις είναι κενό Εκείνος ο πόνος κενός ο ύπνος κενός ο δρόμος ο χρόνος έτσι είναι ο θάνατος κενός ,ρώτησε.

ΚΑΒΑΦΗΣ 13 τραγούδια

Εντάξει, συμφωνώ ότι με την Πλάτωνος μου είναι δύσκολο να είμαι αντικειμενικός, έκανα όμως φιλότιμες προσπάθειες...και μετά ήρθε ο ΚΑΒΑΦΗΣ της.
Δεν ξέρω τι να σου πρωτοπώ για αυτό το έργο...Ας αρχίσω από κάποια σημαντικά θέματα λοιπόν....η Πλάτωνος τοποθετεί τον Καβάφη στο σήμερα όπως νομίζω του αρμόζει, με τον ήχο της σύγχρονο αλλά και απόλυτα συγχρονισμένο ιδιοσυγκρασιακά με τον Καβάφη, τουλάχιστον όπως εγώ τον αντιλαμβάνομαι, έπειτα θα έλεγα πως τον κοιτάζει με ειλικρίνεια μιας και την αγάπη την θεωρώ δεδομένη, την ειλικρίνεια που αρμόζει σε έναν ποιητή που γράφει δίχως περίφραση για την ζωή του τη μέρα του και τη νύχτα του... βουτάει τόσο βαθιά στον κόσμο του Καβάφη που δεν μπορείς να αποφύγεις ή να αγνοήσεις τίποτα σε μιαν ακρόαση και με τον εξαιρετικό κύριο Παλαμίδα διαφορετικό σχεδόν σε κάθε τραγούδι κατάφερε να φτιάξει ένα δίσκο εξαιρετικό και να προσεγγίσει τον Καβάφη όπως του αξίζει... κι αν δεν το αγόρασες ακόμη περίμενε μέχρι τις 24 που βγαίνει και σε βινύλιο.

http://www.youtube.com/watch?v=utAhCmaa1Oc&feature=related

Δεν ξέρω τι είναι, ξέρω όμως σίγουρα ότι είναι σπουδαίο, δεν ξέρω για πόσο είναι αλλά είναι τόσο όμορφο που θες να είναι για πολύ - ίσως και για πάντα; Ξέρω ότι σου δίνει μια δύναμη που θες ξαφνικά να αλλάξεις τον κόσμο, ξυπνάει και το παραμικρό κύτταρο, σε κάνει να θες να πετάξεις , να χαμογελάσεις, να θυμηθείς ξανά πως με την μοσχολιού , τον Σταμάτη και πολύ κόσμο ακόμα έκλαιγες όλα ξαφνικά έχουν νόημα και σκοπό, ακόμα και η Λιλιπούπολη, κοιμάσαι αλλιώς ονειρεύεσαι αλλιώς , ναι ζεις κι αλλιώς...θυμάμαι την Μαριέτα που 'λεγε πως θα 'ρθει, ακούω την Γεωργία που χαίρεται όσο κι εγώ και τον Γιάννη να λέει πόσο σημαντικό είναι τελικά αυτό το μαζί...εγώ το είπα έρωτα γιατί είναι κι ωραία λέξη...
Σ. αφιερωμένο...