Πάντα αγαπούσα τα βαλς και τα παλτά που χορεύουν στον χειμωνιάτικο αέρα ίσως γιατί για 'μενα πάντα έκρυβαν αυτό το διακριτικό άρωμα νοσταλγίας...όταν νοσταλγείς λυπάσαι ή χαμογελάς κρυφά, είναι επειδή θυμάσαι ή επειδή το παρόν είναι οδυνηρό σε σχέση με την επιλεκτική σου μνήμη; Δεν έμαθα ποτέ, γιατί κάπου σκόνταψα στον δρόμο και κάποιος άπλωσε το χέρι να με πιάσει..

H A ξαφνικά είπε:
Είναι η δειλία που περιφράζει το θα της επιθυμίας; Ο λόγος που δεν εμβαθύνουμε στο ταξίδι ενώ έχουμε όλα τα υλικά, τον πόθο, τα πανιά κι ένα τιμόνι μεθυσμένο..;
Γιατί το καράβι μας πλέει μόνο στα ρηχά? Κι όταν μια βραδιά με θυμωμένους ανέμους τρίζει ο σκελετός του και φαίνεται πως θ' αρχίσει το ταξίδι προς μια άναρχη και νέα πατρίδα, προσωπική βαθύτερη..παράνομη οπτασία..Το βήμα τρέμει και γλιστράει έξω από την νύχτα, αναζητώντας ξανά την αναπόδραστα οικεία στενότητα του εαυτού μας..

Με βάζει σε σκέψεις αυτή η "αναπόδραστα οικεία στενότητα του εαυτού μας"...
Νομίζω πως τελικά εγκλωβίζουμε τον εαυτό μας σε τέτοιο επίπεδο ,που τελικά η ευθύνη κατά ένα μεγάλο ποσοστό βαραίνει εμάς και μόνο.
Και μιλάω προσωπικά φυσικά...Γιατί σπάνια επιλέγω να εκτεθώ..λες κι έχω πολλές ζωές ακόμα να ζήσω..και σαν να μην έφτανε αυτό, συχνά για να το αποφύγω, περιβάλλω τον εαυτό μου με μια επιφανειακή ανωτερότητα, φτιάχνω λοιπόν το κάστρο μου, κλειδώνω τον εαυτό μου μέσα και περιμένω....
τι ακριβώς περιμένω?
Λέω λοιπόν ότι, αυτό το καράβι, αφού το κοιτάξεις καλά...αφού του μπαλώσεις την πλώρη να το ρίξεις στην θάλασσα κι αυτόν τον ρημαδοάνεμο ας τον αφήσουμε να μας πάει...λίγο ποιο ανοιχτοί, διαθέσιμοι για διαδρομές και ταξίδια που τα αποζητούμε έτσι κι αλλιώς και δεν είναι και ακριβώς όπως τα φανταστήκαμε...έχουν όμως κι αυτά την ομορφιά τους...

Γύρισα, να πω, να δω, να μετρηθώ.....Δεν είναι εύκολη η ηρεμία, η σιωπή..ποτέ δεν ήταν..μιλάω για την ηρεμία εκείνη των ημερών, τη βιωμένη αυτή σιωπή που αναγκαστικά σε φέρνει αντιμέτωπο με τον εαυτό. Στην αρχή τρομάζεις, αποζητάς, προσπαθείς , έπειτα νοσταλγείς..κι όταν τελειώσουν οι άμυνες και τα όπλα και αντικρίσεις τον καθρέφτη γυμνός, ευάλωτος πια, ξεκινά ένα ταξίδι προς τα μέσα, προς αυτό που άλλοι λένε αλήθεια, άλλοι εαυτό άλλοι ψυχή και σε όποια άλλη ονομασία έχουν δώσει οι άνθρωποι σ' αυτό το ανοίκειο είναι. Ταξίδι από τα δύσκολα κι από τα τυχερά όμως για όσους το 'καναν και για όσους θα το κάνουν...γιατί μόνο σε κάτι τέτοια ταξίδια διαπιστώνεις, επιβεβαιώνεις, φωτίζεις και προχωράς...αλλιώς, κάπως πιο σταθερά!

Τελευταία αποφασίζω συχνά, ή τουλάχιστον νομίζω πως αποφασίζω...ξεσκαρτάρω, δέχομαι και αποδέχομαι και μου ρίχνω και καμιά κλοτσιά να ξυπνάω απ' τον ύπνο του ρομαντισμού! Στην αρχή μου φαινόταν οδυνηρό, όσο πάει μου φαίνεται όλο και πιό χρήσιμο, φυσικά έχει κι αυτό το κόστος του...αποφεύγεις συγκινήσεις. 'Εχει όμως και τα θετικά του, μένεις και επιμένεις όσο πρέπει και όσο αντέχεις. Η μαλακία της υπόθεσης είναι η ισορροπία που πρέπει να υπάρχει ανάμεσα στα δύο..γιατί ή που θα γίνεις ένας ηλίθιος και ευτυχισμένος ονειροπόλος καμιά φορά ουτοπιστής, ή που η πουτάνα η πραγματικότητα θα σε ξενερώνει ανεπανόρθωτα σε κάθε βήμα...οπότε τι; Δεν έχω ιδέα...έχω όμως αποφασίσει τελευταία να δέχομαι καταρχήν τις ήττες μου, πίστεψέ με βοηθάει, επίσης τα ελαττώματα αυτά τα αδιόρθωτα που καμία φορά όσο και να προσπαθείς, αυτά εκεί.....και πάνω απ' όλα να μάθω να κάνω υπομονή και να 'μαι ανοιχτός σ'αυτά που θα 'ρθουν,γιατί καραδοκούν κι εκεί που δεν τα περιμένεις.

"Πάμε σινεμά απόψε; Ναι, τι παίζει;......Πάμε μωρέ να ξεχαστούμε λιγάκι.."
Να ξεχαστούμε....τόση ανάγκη έχω να ξεχαστώ που τρέχω στα αμερικάνικα, μη ρωτάς γιατί..αφού ξέρεις, αφού κατα βάθος μια απ΄τα ίδια είσαι κι εσύ..όλο μια απ΄τα ίδια, απλά κοιτάς..ξέρεις ότι πρέπει να επιβιώσεις...και όχι επειδή θα 'ρθουν μέρες καλύτερες.όχι. είναι σαν τα κύματα, που πρέπει να αντέξεις αυτό που σου 'ρθε γιατί ξέρεις ότι έχει κι άλλα, μπορεί και μεγαλύτερα..και δεν ξέρω αν είμαι πεσιμιστής ή απλά ρεαλιστής είναι λίγο τρομαχτικό όμως όταν αυτά συμπίπτουν! Το θέμα είναι να το πάρεις χαμπάρι..και να πεις ωραία είναι και τα κύματα ρε παιδιά..ωραία είναι! Να πας μια βόλτα να δείς το φως το απογευματινό..που όσο σκατά και να 'ναι όλα αυτό εκεί..ίδιο να πεις καμιά κουβέντα ωραία να πιείς και μια λεμονάδα μες τη ζέστη...και όσο μπορείς να εκτεθείς..όσο αντέχεις και λίγο παραπάνω..να λες την αλήθεια σου και να βγείς και στο δρόμο να την φωνάξεις ..ΠΑΡΕ ΚΟΣΜΕ..τότε μπορεί και να 'χει νόημα..προσπαθώ.
Καληνύχτα.

Δύσκολη μέρα,δύσκολη λες....ξυπνάς, ακούς θάνατο τον συναντάς, φωνάζεις για τους δολοφόνους..ακούει κανείς; Θέλω να πω, να πω..θα πω τέχνη. Γιατί; Έτσι έμαθα, γι' αυτό!. Για ποιόν; Εδώ τα βρίσκω σκούρα!Είναι από τις μέρες που αγωνίζεσαι να πιαστείς από ένα χρώμα στο μαύρο γύρω σου, αλλά κάποιος μαλάκας πέταξε τις παλέτες...με ποιό δικαίωμα κύριε; Με ποιό δικαίωμα; Κι αυτός ο έρωτας που τόσο θες να υπάρξει...πόσα κενά να σου γεμίσει πιά; Μάταια; Όλα; Μεγαλώνω, τώρα ούτε ο Μάνος με παρηγορεί,ίσως του φόρτωσα πολλά..από ανάγκη μόνο... ναι μαμά έφαγα...
Καληνύχτα.

Tomasz Stanko

Σαν σταγόνες...κάπως έτσι πέφτουν οι νότες του..δεν είναι μελό δεν είναι υπερβολικό, είναι τόσο όσο πρέπει.. πόσο μάλλον αν οι μόνες ελεύθερες σου ώρες για λίγη μουσική είναι βραδινές..σε κερδίζει από τις πρώτες νότες! Κάπως έτσι λοιπόν, για μερικά ταξίδια ακόμα..

Μου είναι πολύ δύσκολο καμιά φορά να καταλάβω πως σκέφτονται κάποιοι άνθρωποι.Το θέμα, ποιό άλλο, μετανάστες! Απόψεις εξοργιστικές...Στον δικό μου μικρόκοσμο είναι παράλογο να είναι κάποιος πρώτα Έλληνας και μετά άνθρωπος πράγμα που διαπιστώνω πως δεν ισχύει για μεγάλη μερίδα κόσμου..άνθρωποι αγαπητοί μου, ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ποιά πατρίδα και ποιά σύνορα; Προσωπικά δεν θέλω καμία σχέση με πατρίδες ξενοφοβικές, ελπίζω μόνο την επόμενη φορά που θα ξημερώσει να ξυπνήσει και κάποιος.