ο οδοιπόρος

" - Μην κοιτάζεις το Δρόμο. Ακολούθησέ τον
μέχρι τέλους.
[...]

- Όχι ακόμη. Θα φύγω μόνο όταν αισθανθώ τη δυστυχία του να σταματάς. "

.

κενός κενός είμαι κενός παρατηρώ μόνο δεν συγκινούμαι και δεν συγκινώ μόνο κοιτώ κοιτώ όλο κοιτώ την ζωή που απλά περνά μπροστά αδύναμος να δράσω η να πω αυτό που φεύγει αυτό που έρχεται ότι υπήρξε και σε κανε να υπάρξεις είναι κενό Εκείνος ο πόνος κενός ο ύπνος κενός ο δρόμος ο χρόνος έτσι είναι ο θάνατος κενός ,ρώτησε.

ΚΑΒΑΦΗΣ 13 τραγούδια

Εντάξει, συμφωνώ ότι με την Πλάτωνος μου είναι δύσκολο να είμαι αντικειμενικός, έκανα όμως φιλότιμες προσπάθειες...και μετά ήρθε ο ΚΑΒΑΦΗΣ της.
Δεν ξέρω τι να σου πρωτοπώ για αυτό το έργο...Ας αρχίσω από κάποια σημαντικά θέματα λοιπόν....η Πλάτωνος τοποθετεί τον Καβάφη στο σήμερα όπως νομίζω του αρμόζει, με τον ήχο της σύγχρονο αλλά και απόλυτα συγχρονισμένο ιδιοσυγκρασιακά με τον Καβάφη, τουλάχιστον όπως εγώ τον αντιλαμβάνομαι, έπειτα θα έλεγα πως τον κοιτάζει με ειλικρίνεια μιας και την αγάπη την θεωρώ δεδομένη, την ειλικρίνεια που αρμόζει σε έναν ποιητή που γράφει δίχως περίφραση για την ζωή του τη μέρα του και τη νύχτα του... βουτάει τόσο βαθιά στον κόσμο του Καβάφη που δεν μπορείς να αποφύγεις ή να αγνοήσεις τίποτα σε μιαν ακρόαση και με τον εξαιρετικό κύριο Παλαμίδα διαφορετικό σχεδόν σε κάθε τραγούδι κατάφερε να φτιάξει ένα δίσκο εξαιρετικό και να προσεγγίσει τον Καβάφη όπως του αξίζει... κι αν δεν το αγόρασες ακόμη περίμενε μέχρι τις 24 που βγαίνει και σε βινύλιο.

http://www.youtube.com/watch?v=utAhCmaa1Oc&feature=related

Δεν ξέρω τι είναι, ξέρω όμως σίγουρα ότι είναι σπουδαίο, δεν ξέρω για πόσο είναι αλλά είναι τόσο όμορφο που θες να είναι για πολύ - ίσως και για πάντα; Ξέρω ότι σου δίνει μια δύναμη που θες ξαφνικά να αλλάξεις τον κόσμο, ξυπνάει και το παραμικρό κύτταρο, σε κάνει να θες να πετάξεις , να χαμογελάσεις, να θυμηθείς ξανά πως με την μοσχολιού , τον Σταμάτη και πολύ κόσμο ακόμα έκλαιγες όλα ξαφνικά έχουν νόημα και σκοπό, ακόμα και η Λιλιπούπολη, κοιμάσαι αλλιώς ονειρεύεσαι αλλιώς , ναι ζεις κι αλλιώς...θυμάμαι την Μαριέτα που 'λεγε πως θα 'ρθει, ακούω την Γεωργία που χαίρεται όσο κι εγώ και τον Γιάννη να λέει πόσο σημαντικό είναι τελικά αυτό το μαζί...εγώ το είπα έρωτα γιατί είναι κι ωραία λέξη...
Σ. αφιερωμένο...

Πάντα αγαπούσα τα βαλς και τα παλτά που χορεύουν στον χειμωνιάτικο αέρα ίσως γιατί για 'μενα πάντα έκρυβαν αυτό το διακριτικό άρωμα νοσταλγίας...όταν νοσταλγείς λυπάσαι ή χαμογελάς κρυφά, είναι επειδή θυμάσαι ή επειδή το παρόν είναι οδυνηρό σε σχέση με την επιλεκτική σου μνήμη; Δεν έμαθα ποτέ, γιατί κάπου σκόνταψα στον δρόμο και κάποιος άπλωσε το χέρι να με πιάσει..

H A ξαφνικά είπε:
Είναι η δειλία που περιφράζει το θα της επιθυμίας; Ο λόγος που δεν εμβαθύνουμε στο ταξίδι ενώ έχουμε όλα τα υλικά, τον πόθο, τα πανιά κι ένα τιμόνι μεθυσμένο..;
Γιατί το καράβι μας πλέει μόνο στα ρηχά? Κι όταν μια βραδιά με θυμωμένους ανέμους τρίζει ο σκελετός του και φαίνεται πως θ' αρχίσει το ταξίδι προς μια άναρχη και νέα πατρίδα, προσωπική βαθύτερη..παράνομη οπτασία..Το βήμα τρέμει και γλιστράει έξω από την νύχτα, αναζητώντας ξανά την αναπόδραστα οικεία στενότητα του εαυτού μας..

Με βάζει σε σκέψεις αυτή η "αναπόδραστα οικεία στενότητα του εαυτού μας"...
Νομίζω πως τελικά εγκλωβίζουμε τον εαυτό μας σε τέτοιο επίπεδο ,που τελικά η ευθύνη κατά ένα μεγάλο ποσοστό βαραίνει εμάς και μόνο.
Και μιλάω προσωπικά φυσικά...Γιατί σπάνια επιλέγω να εκτεθώ..λες κι έχω πολλές ζωές ακόμα να ζήσω..και σαν να μην έφτανε αυτό, συχνά για να το αποφύγω, περιβάλλω τον εαυτό μου με μια επιφανειακή ανωτερότητα, φτιάχνω λοιπόν το κάστρο μου, κλειδώνω τον εαυτό μου μέσα και περιμένω....
τι ακριβώς περιμένω?
Λέω λοιπόν ότι, αυτό το καράβι, αφού το κοιτάξεις καλά...αφού του μπαλώσεις την πλώρη να το ρίξεις στην θάλασσα κι αυτόν τον ρημαδοάνεμο ας τον αφήσουμε να μας πάει...λίγο ποιο ανοιχτοί, διαθέσιμοι για διαδρομές και ταξίδια που τα αποζητούμε έτσι κι αλλιώς και δεν είναι και ακριβώς όπως τα φανταστήκαμε...έχουν όμως κι αυτά την ομορφιά τους...

Γύρισα, να πω, να δω, να μετρηθώ.....Δεν είναι εύκολη η ηρεμία, η σιωπή..ποτέ δεν ήταν..μιλάω για την ηρεμία εκείνη των ημερών, τη βιωμένη αυτή σιωπή που αναγκαστικά σε φέρνει αντιμέτωπο με τον εαυτό. Στην αρχή τρομάζεις, αποζητάς, προσπαθείς , έπειτα νοσταλγείς..κι όταν τελειώσουν οι άμυνες και τα όπλα και αντικρίσεις τον καθρέφτη γυμνός, ευάλωτος πια, ξεκινά ένα ταξίδι προς τα μέσα, προς αυτό που άλλοι λένε αλήθεια, άλλοι εαυτό άλλοι ψυχή και σε όποια άλλη ονομασία έχουν δώσει οι άνθρωποι σ' αυτό το ανοίκειο είναι. Ταξίδι από τα δύσκολα κι από τα τυχερά όμως για όσους το 'καναν και για όσους θα το κάνουν...γιατί μόνο σε κάτι τέτοια ταξίδια διαπιστώνεις, επιβεβαιώνεις, φωτίζεις και προχωράς...αλλιώς, κάπως πιο σταθερά!